Ik ben opgegroeid bij de zee, bij Schoorl en Bergen. In mijn pubertijd fietste ik vaak door de duinen naar de zee.
Ik genoot van de tocht er naar toe. En ik werd altijd blij van de zee.
Laatst was ik weer een paar dagen bij de zee, het strand, de verre zeegezicht. Ik voel dat ik meebeweeg met de stroom van de zee.
De golven van gehechtheid, verlies, rouw en verdriet om deze hun gang te laten gaan.
Eb en vloed
De eb voelt voor mij aan dat er meer zichtbaar wordt, meer kan ont-dekken, wanneer het water zich zo terug trekt.
Vloed is voor mij om een stapje terug te doen, om niet door de golven te worden overvallen. Ik heb respect voor de kracht van de golven.
Ik zit zo op het strand, er is een halo om de zon heen en ik luister vol verwondering naar de golven, heen en weer… heen en weer…
Ik voel ontzag voor de oceaan en ook voor de oceaan binnen in mij.
De getijden die komen en gaan, soms wordt iets zichtbaar. Mag aangeraakt worden. Soms neem ik een stapje terug, een grens naar en voor mijzelf. Het zichtbare kan soms zo overweldigend zijn, dat ik kleine stapjes nodig heb om er mee te zijn.
Zo zittend bij de zee voel ik het geschenk van het bestaan in mijn lichaam met al mijn wonderen en schatten.
Sommige schatten nu nog diep begraven.
Andere wonderen dichter bij de kust, die verzameld en bewaard kunnen worden, al is het maar voor even.
Cranio is als de zee.
Onze hartslag en onze ademhaling hebben een ritme. En je hebt de cranio ritme, de adem van het leven (breath of life), het is ritmisch zoals de getijden van de oceaan.
De Adem van het Leven heeft drie zeer subtiele ritmes in het lichaam. Een snelle, langzame en vertragende ritme.
Hoe meer vertraging, zoals eb, hoe meer het voelt als een meditatie. Ik ervaar het alsof de wereld om mij heen even stil staat.
Ons “water” lichaam
Bedenk dat ons lichaam voor ongeveer 70% uit vocht bestaat. In ons snelle, moderne, westerse leven kunnen deze vloeistoffen voortdurend trillen. Ons zenuwstelsel is constant in een vecht-vlucht-situatie, wat ons aangeboren vermogen om te rusten en te herstellen verstoort. Met cranio wachten we tot het systeem tot rust is gekomen voordat we aandacht besteden aan specifieke problemen in het lichaam. Zodra deze rust is gekomen, begint de potentie zich op natuurlijke wijze te oriënteren naar waar het nodig is. Het inherente behandelplan kan ontstaan wanneer het systeem niet langer constant hoeft te reageren op externe input. Als behandelaars luisteren we naar wat het systeem van de cliënt kiest om uit te drukken en volgen we diens leiding.
Stil zijn
Op deze manier luisteren is te vergelijken met naar het bos gaan met de intentie om daar wilde dieren te observeren. Als we door het bos struinen, op zoek naar een vos of hert, is de kans op een beloning kleiner dan wanneer we rustig zitten en wachten. Als we stil zijn, voelen de dieren zich veilig om naar buiten te kijken en te zien wie we zijn. Als we stil blijven, komen ze recht op ons af en beginnen ze te snuffelen. Als we stil blijven en hun aanwezigheid respecteren, kunnen ze hun gang gaan en ons de kans geven om van hen te leren.
De cranio vloeistoffen gedragen zich op dezelfde manier. Ze tonen hun ware aard aan ons wanneer we er rustig naar kijken. Als we proberen in te grijpen, reageren ze op onze acties.
Jij en ik
Naarmate mijn systeem tot rust komt en kalmer wordt, herinnert het het systeem van de cliënt eraan waartoe het in staat is. Naarmate het systeem van de cliënt tot rust komt en soepeler wordt, geldt dat ook voor het mijne. We zeggen: “Geef een sessie, ontvang een sessie.” Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik uitgeput raakte door dit werk. Zelfs als ik mezelf in mijn leven heb uitgeput, voel ik me altijd beter na het begeleiden van een cranio sessie.
Het is zoals bij de zee zitten, meditatief.
Adem van het leven
De mysterieuze bron die ons vormt, de Adem van het Leven, wiegt ons zachtjes in haar wieg. Terwijl we met onze cliënten zitten, wordt het steeds moeilijker om de kracht en steun van deze Adem te ontkennen.
Ritme
Na verloop van tijd nestelen we ons steeds dieper in het ritme van de Adem, vertragen we totdat we onszelf kennen als iets dieper, langzamer, vloeiender, zachter en breder dan onze alledaagse persoonlijkheid. We merken dat we één worden met de Stilte die wij zijn, die ons te boven gaat. We voelen dat we samen met onze cliënt terugkeren naar het begin, vóór de pijn en trauma’s van onze persoonlijke geschiedenis. Net als het vroege embryo zweven we in het volle potentieel van wat het leven te bieden heeft. Dit is de kern van cranio.
